M J

Λοιπόν είναι κάτι μήνες τώρα που μου έχουν ζαλίσει τ’ αυτιά με το φαινόμενο Michael Jackson. Ξαφνικά όλοι τους γίνανε παμμέγιστοι λάτρες του ασπρόμαυρου τραγουδιστή - συνθέτης - χορευτή - χορογράφο - ειρηνιστή - φιλόζωο - διώκτη παιδικής ασελγείας και δεν ξέρω και γω τι άλλο έκανε ο τύπος γιατί είχα κολλήσει στο Thriller και τον θυμήθηκα είκοσι πέντε χρόνια μετά για να πουλήσω μούρη ότι εγώ έχω όλα τα album του σε CDs, LPs, δίσκους γραμμοφώνου, κασέτες, σκονισμένες μπομπίνες και τα βάζω όλα μαζί να παίζουν από το καγκουράμαξο μου, που του έχω κολλήσει αυτοκόλλητο turbo στο παρμπρίζ γιατί λεφτά για να του βάλω τα αλόγατα που ήθελα δεν έχω, και για να κάνω φασαρία το έχω στη διαπασών γιατί και ο Michael Jackson είναι μορφή και άλλαξε το popdancelectrorockcountryreggaefunksoulbluesπαραδοσιακοethnick μουσικό στερέωμα και την μουσική αντίληψη παγκόσμιος και ο Michael Jackson εκείνο και το άλλο και ο τύπος χορεύει απίστευτα και και……….και δε πα να γ!#&#$τε όλοι λέω γω. Όλοι οι σκαρμόγυφτοι που ξεσκίζεστε κάθε ΠαρασκευοΣάββατο βράδυ στον Κιάμο και στον Βέρτη μου το παίζεται και ιστορικοί μελετητές της δισκογραφίας του Jackson, από την ίδρυση των Jackson Five μέχρι και την τελευταία πνοή αυτού το ανθρώπου.

Και μιας και είπα ανθρώπου.
Πάνω που είχα πείσει και γω τον εαυτό μου να πιστέψω ότι ένα τέτοιο ταλέντο εσωκλείεται σε κάτι που το 99,999999999999% του πληθυσμού του πλανήτη θα μπορούσε να το ονομάσει ως “άνθρωπο”, έρχεται ξαφνικά ένα τσουτσέκι να μου τα ανατρέψει όλα. Έτσι απλά….. Με όλη την ελαφρότητα του μυαλού που μπορεί να κουβαλά ένας φανατικός οπαδός οποιουδήποτε διάσημου καλλιτέχνη.
(παραθέτω τον ακόλουθο διάλογο)

Σε άγνωστο dance στέκι των Αθηνών ακουστήκαν τα εξής:

-Πω πω ρε δικιά μου άκου τι έβαλε ο τυπάς τώρα…….
-Γαμώ Michael Jackson ρε……… μπίλι τζιν, μπίλι τζιν……. άκου ρε ...άκου......
-Ναι ρε αυτός δεν ήταν άνθρωπος παιδί μου......


Πατάω μια στιγμή ένα pause στο εγκεφαλονευρικό μου σύστημα, και κρατώντας στον υποθαλάμιο νευρώνα την ατάκα αυτή. Αφήνω την παρέα μου και πάω για κατούρημα. Είναι αυτό που λέμε πάω να κατουρήσω για να μου έρθει η ιδέα. Μπήκα στη τουαλέτα με το κουμπί να αναβοσβήνει autopilot on και για να μην μου φύγει η σύλληψη άφησα το πρόγραμμα να κάνει μόνο του reboot.




Award Modular BIOS v6.00PG, An Energy Star Ally
Copyright (C) 1984-2004, Award Software, Inc.

GA-K8NS-Ultra-939 F5

Main Processor : AMD Athlon™ 64 Processor 3000+

Memory Testing : 1572864K OK
CPU clock frequency : 200 Mhz

IDE Cannel 0 Master : None
IDE Cannel 0 Slave : WDC WD800JB-00ETA0 77.07W77
IDE Cannel 1 Master : ASUS DVD-E616P2 1.03
IDE Cannel 1 Slave : HL-DT-ST DVDRAM GSA-4163B

Detecting drivers . . .


USB Storage Device : WD 3200AAJB External108
USB Storage Device : Generic STORAGE DEVICE 9412
USB Storage Device : WD 2500BMV External1.75
IDE Cannel 0 . Slave Disk HDD S.M.A.R.T. capability . . . .Enabled
IDE Cannel 2 . Master Disk HDD S.M.A.R.T. capability . . . .Enabled


PCI Devices Listing . . .
Bus Dev Fun Vendor Device SVID SSID Class Device Class
0 01 1 10DE 00E4 1458 0C11 0C05 SMBus Cntrlr
0 02 0 10DE 00E7 1458 5004 0C03 USB 1.1 Host Cntrlr
0 02 1 10DE 00E7 1458 5004 0C03 USB 1.1 Host Cntrlr
0 02 2 10DE 00E8 1458 5004 0C03 USB 2.0 Host Cntrlr
0 05 1 10DE 00E6 1458 E000 0200 Network Cntrlr
0 08 1 10DE 00E5 1458 5002 0101 IDE Cntrlr
0 10 1 10DE 00E3 1458 B002 0101 Native IDE Cntrlr
1 00 1 10DE 0042 1462 9751 0300 Display Cntrlr
2 07 1 1102 0008 1102 4004 0401 Multimedia Cntrlr
2 11 1 11AB 4320 1458 E000 0200 Network Cntrlr
2 14 1 10C4 8025 1458 1000 0C00 IEEE 1394 Host Cntrlr
ACPI Controler

Verifying DMI Pool Data . . .
Boot from HDD:


C:\W i n d o w s \ s y s t e m 3 2 \ c m d > _ α ν ο ί γ ε ι ς _ π ό ρ τ α _ w c \ π λ η σ ι ά ζ ε ι ς _ λ ε κ ά ν η \ σ η κ ώ ν ε ι ς _ π λ α σ τ ι κ ό _ κ ά θ ι σ μ α \ κ α τ ε β ά ζ ε ι ς _ φ ε ρ μ ο υ ά ρ \ β γ ά ζ ε ι ς _ α ν δ ρ ι κ ό _ μ ό ρ ι ο \ α μ ο λ ά ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ( ! ! ! Ι Δ Ε Α ! ! ! ) ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς ς … … … … … … ς ς ς ς ς … … … … … ς ς ς ς ς ς ς … … … … ς \ β ά ζ ε ι ς _ α ν δ ρ ι κ ό _ μ ό ρ ι ο \ τ ρ α β ά ς _ κ α ζ α ν ά κ ι \ ξ ε χ ν ά ς _ ν α _ π λ έ ν ε ι ς _ χ έ ρ ι α \ β γ α ί ν ε ι ς


Με τα χέρια μου σε θέση συγκράτησης του κρανίου από πιθανή πλήρης αποκόλληση του, βαδίζω προς το παρεάκι με συρτά μικρά βήματα και αρκετά προβληματισμένος. Μια απόσταση δέκα βημάτων την διανύω σε 30’. Είχε καταλάβει όλη την μνήμη του λογισμικού μου μια εικόνα 1004,6megabyte που φούσκωνε τον εγκέφαλό μου συνεχώς καθώς την ανέλυα pixel by pixel σε κάθε σύρσιμο του ποδιού μου.


Βήμα 1ο – Η Πρώτη επαφή τρίτου τύπου

21 Ιουλίου 1969 Το αστροσκάφος Apollo 11 πραγματοποιεί την πρώτη επιτυχημένη προσσελήνωση. Την ίδια στιγμή σε μια φτωχογειτονιά της Indiana των U S of A ο εντεκάχρονος τότε Μιχαήλ Jackson τρυπώνει κάτω από τα πόδια του πλήθους που είχε μαζευτεί γύρο από μια οθόνη στην κεντρική πλατεία.
" ……….Χχχχσσσχσχχςς Ένα μικρό βήμα για μένα……. Σσσσσχχχχσσχχσχχχσσς αλλά ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα!".
Η χαρά του μικρού ήταν απερίγραπτη. Γύρισε στο σπίτι, κλείστηκε στο δωμάτιο του και τσέκαρε στο wikipedia (οι Αμερικάνοι είχαν από τότε internet) ότι είχε να κάνει με πλανητικά συστήματα, ζωή πέραν από το γαλαξία μας, βρήκε στο κατάλογο το τηλέφωνο του Αϊνστάιν τον οποίο και πήρε για να τον ρωτήσει πως μπορεί να εκμεταλλευτεί την εξίσωση E=m*c2 για να ταξιδέψει στο διάστημα, εκείνος του αποκρίθηκε «Was???». Επίσης διάβασε την συλλογή του Μενέλαου Λουντέμη - “Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα”, από την οποία και δεν κατάλαβε Χριστό γιατί δεν ήξερε ελληνικά, και τελικά έπεσε ξερός για ύπνο.


Απόσπασμα της 3ης Μαρτίου του 1970 από το ημερολόγιο του MJ

3.33a.m
…Ένα δυνατό φως με τύφλωσε μες στον βαθύ ύπνο, δεν ξέρω τι ήταν αυτό που γέμισε με τόση χαρά το τρομαχτικά σκοτεινό δωμάτιο μας. Έμπαινε τόσο από την σχισμή της πόρτας όσο και από την κλειδαρότρυπα χωρίς να δημιουργεί σκοτεινές και φωτεινές περιοχές, απεναντίας διαχεόταν παντού με το ίδιο ποσοστό φωτεινότητας, κάτω από τα κρεβάτια μας, τα γραφεία ακόμα, μέσα στα συρτάρια ακόμη και μέσα στο αιδοίο της Latoya! Μια δροσιά σαν από φυσαλίδες αναψυκτικού και μια αναπάντεχη ευεξία με οδήγησαν έξω από το δωμάτιο και διασχίζοντας με τη σειρά το διάδρομο, την βεράντα, την κουζίνα, το μπάνιο, την παπουτσοθήκη, το μπάρμπεκιου, το σαλόνι, το δωμάτιο της οικιακής βοηθού και το σκυλόσπιτο κατέληξα στην μπροστινή αυλή. Χχχχμμμμ τελικά σίγουρα πρέπει να στείλω γράμμα στην εκπομπή Extreme Makeover Home Edition για μια αναδιαμόρφωση του σπιτιού.
Στο δρόμο το φως ήταν χαοτικά έντονο και ολόλευκο. Μια λεπτή κορδέλα καπνού που περιείχε όλα τα χρώματα της ίριδας με πιο έντονο το μπλε και το μοβ, εκτινόταν σε όλο το μήκος του δρόμου και με πολλού σχηματισμούς κατέληγε στην γωνία του οικοδομικού τετραγώνου ακριβώς διπλά από τις γέρικες λεύκες του παραδοσιακού καφενείου του mr. Jason Andrianopoulos, όπου στροβιλιζόταν και ανέβαινε ψηλά. Την ακολούθησα ως εκεί και η δίνη με τράβηξε αργά προς τα πάνω, εκεί οπού το φως γινόταν τόσο δυνατό που έσκισε την περιβολή μου και με νάρκωσε.



Την επόμενη μέρα κιόλας στο πρόγραμμα του Larry King ανακοινώνει την αποχώρηση του από τους Jackson Five και την απόφαση του να ακολουθήσει σόλο καριέρα για να κατακτήσει τον κόσμο…

Τέλος πρώτου μέρους

Προσπαθούσα να χύσω Villanova στην πίσω τσέπη του καθίσματος του μπατσικού

...Η βόλτα στο Χαλάνδρι με το μπατσικό είχε το ενδιαφέρον της, αφού για να φανταστείτε άρχισα να αλλάζω χρώμα για να προσαρμοστώ στο πετσί του ρόλου του κακοποιού στοιχείου που μπουκάρει σε άσυλα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με σκοπό να τρομοκρατήσει την σκελετωμένη καθαρίστρια μπουλντογκ, η οποία περνάει τις απογευματινές ώρες τραβώντας τα βυζιά της στις άδειες αίθουσες του 4ου Λυκείου.
Ο timos είχε πιάσει πάλι τα περί αλλοιώσεων του νομικού κώδικα και είχε προκαλέσει αυχενικό στον αρχίμπατσο που γύριζε συνεχώς το κεφάλι του πίσω προσπαθώντας να τον αντικρούσει με εκφοβισμούς του τύπου μπλα μπλα μπλα ΓΑΔΑ μπλα μπλα μπλα αυτόφωρο μπλα μπλα μπλα έτσι είναι ο νόμος αγόρι μου και τέτοια. Καθώς το μπατσικό έστριβε προς την Περικλέους και χανόταν μέσα στα στενά για να μας προκαλέσει τον γνωστό πανικό του αποπροσανατολισμού παρατήρησα ότι στην τσέπη του καθίσματος του οδηγού ξεπρόβαλε το κεφαλάκι ενός αφροντούζ σαπουνιού. Άκυρο ρε φίλε!!. Στην αρχή μου δημιούργησε διάφορες ευφάνταστες χρήσεις που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο αντικείμενο μέσα σε ένα περιπολικό, μα κατάφερα να αποτρέψω το στόμα από ένα flow ερωτήσεων σορι αλλά το κρεμοσάπουνο τι ρόλο βαράει που θα έπεφταν σαν γκράφιτι πάνω στο τσιμεντένιο χιούμορ του κυρ. αστυνόμου, και περιορίστηκα στην προσπάθεια μου να το αδειάσω μέσα στην τσέπη, αλλά δεεε! Το γ!#$%7ω είχε και ασφάλεια (ε βέβαια αφού είσαι μέσα σε περιπολικό της ασφάλειας ρε φίλε..). Τεσπα τα παράτησα, άλλωστε είχαμε φτάσει έξω από το ΑΤ Χαλανδρίου.

Παρατήρηση:
-Οι πίσω πόρτες σε ένα μπατσικό δεν ανοίγουν από μέσα!!!
-Για νέο μας το λες ρε μλκ αυτό???
-Ναι μλκ μου και επειδή το παίζεις και ξερόλας σου λέω ότι οι πόρτες μπορεί να μην ανοίγουν από μέσα ΑΛΛΑ τα ηλεκτρικά παραθυράκια ανοίγουν κανονικότατα!!! δικέ μου.
Όλα τα παλικαράκια που ετοιμάζονται να πάνε άδικα μέσα για τα καλά,
ας έχουν στο μυαλό τους και αυτήν την εκδοχή απόδρασης,
...με πιάνεις?
.....σιγά μη προλάβεις!!!


Μπαίναμε στο Τμήμα και κρατούσα ακόμα τυλιγμένο στη σακούλα το μπυράκι που με είχε εφοδιάσει ο brooo. Είχα την εντύπωση ότι θα μας κλείδωναν σε διαφορετικά δωματιάκια και θα άρχιζαν τα κινηματογραφικά ... ο φίλος σου μας τα είπε όλα ...αν μιλήσεις τώρα μπορεί και να την βγάλεις καθαρή, αλλά αντί γι αυτού του είδους τις σκληροπυρηνικές στιχομυθίες, μας καθίσαν στο πολύ βολικό καναπεδάκι του γραφείου της αστυνομικού υπηρεσίας, η οποία (καλό κομματάκι του λόγου της) μας πήρε τα ωραιότατα στοιχεία μας. Κοινός μας φακελώσανε μεγάλε! Αφού τα κατέγραψε όλα πάνω σε κίτρινα post it πήγε στο διπλανό γραφείο, όπου φαντάζομαι κρυβόταν ο super επεξεργαστής εξακρίβωσης στοιχείων με ντουαλτρονικό IR νταταμπεης και το καινούριο τσιπάκι λιθείου-καδμίου-πορδονίου. Το κελάηδισμα του Viewsonic keyboard ακουγόταν ολοκάθαρα από δίπλα καθώς πληκτρολογούσε τα δεδομένα στο δεν ξέρω εγώ απ'αυτά ασχολούμε με πρόκες ψηφιακό ηλεκτρονικό υπολογηστικό σύστημα. Ο κολλητός, προσπαθώντας να σπάσει τον πάγο, άνοιξε την βιωματική του ιατρική βικιπεδια και μου εξηγούσε τί εστί απλαστική αιμοκάτιδεθυμάμαι, που είχε βλάψει ένα φίλο μας, ενώ μας παρατηρούσε απο το απέναντι σκοτεινό κρατητήριο ένα μισοκλαμένο πακιστάνι που του έκλεισαν ξαφνικά το πορτάκι στη μάπα αφήνοντάς τον στο σκοτεινό του κελί να κλαίει τον πόνο του και γω τον δικό μου, γιατί μάγκες μου τα πράγματα δεν ήταν και πολύ θετικά, ανακεφαλαιώνοντας είχαμε εισβάλει σε κρατικό κτήριο (και καλά), απολογούμενοι ότι είχαμε αποφοιτήσει το σχολικό έτος 1999-2000 από κει, ο κολλητός δεν είχε πια πολιτική ταυτότητα καθότι σκατοφάνταρο, και γω δεν είχα κάποιον στο σπίτι για να φέρει την δική μου στο Αστυνομικό Τμήμα, plus είχα βγάλει δεύτερη ταυτότητα κάποια στιγμή που είχα χάσει την παλιά μου χωρίς να έχω δηλώσει απώλεια και φοβόμουν μήπως το βρουν περίεργο κι αυτό και με κρατούσαν μέσα και σουξου μουξου μανταλάκια από την λαϊκή.
Δεν ξέρω πως περιμένατε ότι θα τελείωνε όλο αυτό αλλά τελικά μας έδωσαν πόδι και καλά εκάμνανε γιατί ο κολλητός δεν ήταν αυτός που ήταν, αλλά γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας εμπνεόμενος από αντεξουσιαστική διάθεση και με πατέρα μεγαλοδικηγόρο, και θα είχε τη δυνατότητα να τους κάνει όλους τους αύριο το πρωί με ένα τηλεφώνημα να τρέχουν και να μη φτάνουν!



Ο κολλητός όμως είχε την δικιά του οπτική.


THE END

emergency mind operation

Δημοσιογράφος : …και η μάνα σου τι λεει;;;

emo : …εεε βασικά λέει ότι έχει προχωρημένα παιδιά

Aπό τον Νοέμβριο του 2007 είμαι emo γιατί πέρασα μια πολύ χάλια φάση και όλο αυτό βγήκε από μέσα μου σαν το χρυσόψαρο μου, το οποίο πειραματιζόμενο σε κάτι σάλτα μορτάλε με το ΒΜΧ του, είχε βγει απ’ τη γυάλα και σπαρταρούσε στο δρύινο πάτωμα του δωματίου μου την ώρα που κοιτούσα την ανάκλαση μου στο καθρέφτη να προσπαθεί να φέρει την αριστερή χωρίστρα στο δεξιό αυτί με το αριστερό χέρι ενώ ταυτόχρονα με το δεξί περνούσα το τρίτο χέρι lip gloss στο κάτω χείλος έχοντας και το νου μου στο PC μήπως ολοκληρώθηκε επιτέλους το download του “ο πιο καλός καλός τραγουδιστής”, την εκτέλεση του Τουρνά όμως, γιατί καλό το remix του Κοργιαλά αλλά μη λένε και οι γκόμενες ότι δεν είμαστε ενημερωμένοι. Έσπευσα προς τον Τούντα (το χρυσόψαρο μου, όνομα του οποίου προκύπτει από του κτητικό του και τα δυο πρώτα γράμματα του ονόματός μου στην emoδιάλεκτο Darkin. Αργότερα βέβαια έμαθα από ένα ζάκι στο Σύνταγμα πως πρόκειται για κάποιον παλιό τραγουδιστή που απ΄ ότι κατάλαβα δεν είχε κάνει ακόμα κάποιο video clip στο mad και δεν έπιανα και πολύ τους στίχους του ..όπως λέει και ο Τούντας “…γιατί λοιπόν αχάριστη μου πήρες πια τη χάρη και στα δροσά τα κάλλη σου άλλαξες περβολάρη” το πιάνεις φιλαράκι; Παίζει κανά τσιγαράαακι.. μου είπε, και ενώ προέκτεινα το προτελευταίο μου τσιγάρο μέσα απ’ το πακέτο εκείνος αποκρίθηκε σε κινήσεις σκακιστικού αγώνα ..οοοοπ camelααακι, η μάρκα μου, συνεχίζοντας με το υπόλοιπο love-story του και καταλήγοντας ..έτσι που λες φιλαράκι, την πουτάνα! άνα;;;… άνω… Άνι… άνε… αααααα ναι) ξάπλωσα δίπλα του σε στάση εμβρυακή και άρχισα να κλαίω. Με τα δάκρυα μου λέω θα το σώσω. Θα γεμίσω το δωμάτιο μου με φυσικό ορό tear drops που έχω μαζέψει από το φαρμακείο των παιδικών μου κακοποιημένων αναμνήσεων, θα θυμηθώ και λίγο το τελευταίο επεισόδιο από τα Friends και έτσι όλο το σύστημα ΜΑΤΙ – ΔΑΚΡΥ – ΠΑΤΩΜΑ – ΒΡΑΓΧΙΑ – ΨΑΡΙ θα δημιουργήσει μια νέα τάξη πραγμάτων, ένα resurrection. Μ’ αρέσει καλύτερα ο όρος κίνημα. Το είχα πάρει απόφαση να κάνω κάτι να αλλάξω τον κόσμο, να μπω μέσα στο Matrix, να πιάσω τον μεγαλύτερο από τους αδερφούς Wachowski και να τον κάνω να ομολογήσει την κωδικοποιημένη μορφή του ιού, προτού αυτός αποκτήσει antibiotic resistance και μολύνει το σύστημα, ώστε να αποτρέψω την δημιουργία μιας ανθρωπότητας η οποία γεννάται από αλκαλικές μπαταρίες όμοιες εκείνων που ντοπάρουν λαγουδάκια διαφημιστικών μαραθωνοδρομιών. Αποκοιμήθηκα …και μετά από λίγο κοιμήθηκα ….και λίγο πιο μετά είχα ξεραθεί κανονικά!

….emουνα λέει σε κωματώδη κατάσταση ξαπλωμένος μπρούμυτα μέσα στο σιντριβάνι του Συντάγματος με λυγισμένα τα πόδια μου να εξέχουν απ’ αυτό σαν περισκόπιο υποβρυχίου, είχα κόψει και το αστέρι από τα χιλιοφορεμένα μου All Starακια και με τη μπόχα που έβγαινε απωθούσα όλα τα κοινότυπα τυπάκια που έσκυβαν από πάνω μου για να περιεργαστούν το χάλι μου. Έμεινα έτσι για κάμποση ώρα ώσπου άρχισα να παρατηρώ ένα πολύ μυστήριο φαινόμενο. Ένα ζευγάρι παπούτσια, πράσινου χρώματος, πράσινου φυστικί για την ακρίβεια, όμοιο με τα δικά μου, αιωρούταν πάνω από το κεφάλι μου χτυπώντας πολύ γρήγορα τις σόλες του σαν το πουλί κολίμπρι κάνοντας κοφτές κινήσεις, μέχρι που προσγειώθηκε πάνω στο τσουλούφι μου που εξείχε από τη στάθμη του νερού και παρέμεινε εκεί ως την στιγμή που εμφανίστηκε άλλο ένα ζευγάρι, χρώματος μπλε ηλεκτρίκ αυτή τη φορά και πήρε την θέση του πρώτου. Η διαδοχή αυτή συνεχιστικέ με ένα κόκκινο, ένα σιέλ, ένα κίτρινο πουά, τρία συνεχόμενα ροζ -γιατί ήταν πολύ proho χρωματάκι για παπούτσι εκείνη ταυτή την αποχή- και ούτο καθεξής, έως ότου τελειώσουν όλοι οι πιθανοί συνδιασμοί αποχρώσεων της φετινής παραγωγής των All Star και ξεκινήσει εκ νέου η όλη διαδικασία. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα τι γινόταν. Καθένα από αυτά τα γαμηνένα υβριδικά πτηνόσολες την στιγμή που αποδημούσαν από το κεφάλι μου τραβούσαν πολύ απαλά μια τρίχα από το τσουλούφι μου με σκοπό να μου χαλάσου το χτένισμα που για να το φτιάξω χάνω κάθε μέρα την πρώτη ώρα φιλολογικών καταρρίπτοντας συνεχώς το ρεκόρ μου στις αδικαιολόγητες. Τινάχτηκα μες από το σιντριβάνι σε στιλ John Rambo στο sequel της ομώνυμης ταινίας να βγαίνει απ’ το σκατόλακκο με τις βδέλλες σε slow-motion βγάζοντας την γνωστή πολεμική ιαχή αουαουααααουουουου, και τινάχτηκα και άλλη μια φορά και απ’ το δακρύβρεχτο πάτωμα του δωματίου μου σαν μοντάζ κουλτουριάρας ταινίας Κινέζου σκηνοθέτη και Πουερτορικανού σεναριογράφου. Τα μάτια μου ήταν ακόμα υγρά όμως το σώμα του άτυχου Τούντα παρέμενε ακλόνητο...

(η συνέχεια στο επόμενο Bat-επεισόδιο)

ΤΡΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

Της νύχτας οι αμαρτωλοί

κάθισαν ξανά μπρος σε γραφομηχανή

σαν βόλτες από κομπολόι να γράψουν ρίμες

για να χαλάσουν τις καλοκαιρινές τους πίκρες.

Μια,

δυο,

τρεις το ρολόι

βαράει αμείλικτα τις ώρες

στις γλυκές γουλιές του κοινωνικού οίνου.

Χαρούμενες μανάδες σε τρελάδικα

μεταμεσονύχτιου επισκεπτηρίου,

ξέφραγα αμπέλια τώρα τα σπίτια στην Αχαρνών

κι απ’ έξω τα περιπολικά καιροφυλακτούν

σαν Κέρβεροι του δυσεύρετου παραδείσου.

Κάτω τα χέρια.

Πάνω τα ατέλειωτα τσιγάρα,

και τραγούδια πάλι με ξεχασμένους στοίχους

σε επαρχιακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς,

σε ξυπόλητα παγκάκια της Βικτώριας,

σε καυσόξυλα καΐκια μέσα από κύματα φωτιάς.

«Εβίβα μάγκες»

εσείς που καταβροχθίζεται τα αποφάγια

της ελευθερίας των σκέψεων και των αμαρτωλών μας πράξεων,

βάρυναν τα ρολόγια μας σαν χειροπέδες γούνινες

και πηγαίνουμε

και πάμε…

(20 Ιουλίου 2005)