emergency mind operation

Δημοσιογράφος : …και η μάνα σου τι λεει;;;

emo : …εεε βασικά λέει ότι έχει προχωρημένα παιδιά

Aπό τον Νοέμβριο του 2007 είμαι emo γιατί πέρασα μια πολύ χάλια φάση και όλο αυτό βγήκε από μέσα μου σαν το χρυσόψαρο μου, το οποίο πειραματιζόμενο σε κάτι σάλτα μορτάλε με το ΒΜΧ του, είχε βγει απ’ τη γυάλα και σπαρταρούσε στο δρύινο πάτωμα του δωματίου μου την ώρα που κοιτούσα την ανάκλαση μου στο καθρέφτη να προσπαθεί να φέρει την αριστερή χωρίστρα στο δεξιό αυτί με το αριστερό χέρι ενώ ταυτόχρονα με το δεξί περνούσα το τρίτο χέρι lip gloss στο κάτω χείλος έχοντας και το νου μου στο PC μήπως ολοκληρώθηκε επιτέλους το download του “ο πιο καλός καλός τραγουδιστής”, την εκτέλεση του Τουρνά όμως, γιατί καλό το remix του Κοργιαλά αλλά μη λένε και οι γκόμενες ότι δεν είμαστε ενημερωμένοι. Έσπευσα προς τον Τούντα (το χρυσόψαρο μου, όνομα του οποίου προκύπτει από του κτητικό του και τα δυο πρώτα γράμματα του ονόματός μου στην emoδιάλεκτο Darkin. Αργότερα βέβαια έμαθα από ένα ζάκι στο Σύνταγμα πως πρόκειται για κάποιον παλιό τραγουδιστή που απ΄ ότι κατάλαβα δεν είχε κάνει ακόμα κάποιο video clip στο mad και δεν έπιανα και πολύ τους στίχους του ..όπως λέει και ο Τούντας “…γιατί λοιπόν αχάριστη μου πήρες πια τη χάρη και στα δροσά τα κάλλη σου άλλαξες περβολάρη” το πιάνεις φιλαράκι; Παίζει κανά τσιγαράαακι.. μου είπε, και ενώ προέκτεινα το προτελευταίο μου τσιγάρο μέσα απ’ το πακέτο εκείνος αποκρίθηκε σε κινήσεις σκακιστικού αγώνα ..οοοοπ camelααακι, η μάρκα μου, συνεχίζοντας με το υπόλοιπο love-story του και καταλήγοντας ..έτσι που λες φιλαράκι, την πουτάνα! άνα;;;… άνω… Άνι… άνε… αααααα ναι) ξάπλωσα δίπλα του σε στάση εμβρυακή και άρχισα να κλαίω. Με τα δάκρυα μου λέω θα το σώσω. Θα γεμίσω το δωμάτιο μου με φυσικό ορό tear drops που έχω μαζέψει από το φαρμακείο των παιδικών μου κακοποιημένων αναμνήσεων, θα θυμηθώ και λίγο το τελευταίο επεισόδιο από τα Friends και έτσι όλο το σύστημα ΜΑΤΙ – ΔΑΚΡΥ – ΠΑΤΩΜΑ – ΒΡΑΓΧΙΑ – ΨΑΡΙ θα δημιουργήσει μια νέα τάξη πραγμάτων, ένα resurrection. Μ’ αρέσει καλύτερα ο όρος κίνημα. Το είχα πάρει απόφαση να κάνω κάτι να αλλάξω τον κόσμο, να μπω μέσα στο Matrix, να πιάσω τον μεγαλύτερο από τους αδερφούς Wachowski και να τον κάνω να ομολογήσει την κωδικοποιημένη μορφή του ιού, προτού αυτός αποκτήσει antibiotic resistance και μολύνει το σύστημα, ώστε να αποτρέψω την δημιουργία μιας ανθρωπότητας η οποία γεννάται από αλκαλικές μπαταρίες όμοιες εκείνων που ντοπάρουν λαγουδάκια διαφημιστικών μαραθωνοδρομιών. Αποκοιμήθηκα …και μετά από λίγο κοιμήθηκα ….και λίγο πιο μετά είχα ξεραθεί κανονικά!

….emουνα λέει σε κωματώδη κατάσταση ξαπλωμένος μπρούμυτα μέσα στο σιντριβάνι του Συντάγματος με λυγισμένα τα πόδια μου να εξέχουν απ’ αυτό σαν περισκόπιο υποβρυχίου, είχα κόψει και το αστέρι από τα χιλιοφορεμένα μου All Starακια και με τη μπόχα που έβγαινε απωθούσα όλα τα κοινότυπα τυπάκια που έσκυβαν από πάνω μου για να περιεργαστούν το χάλι μου. Έμεινα έτσι για κάμποση ώρα ώσπου άρχισα να παρατηρώ ένα πολύ μυστήριο φαινόμενο. Ένα ζευγάρι παπούτσια, πράσινου χρώματος, πράσινου φυστικί για την ακρίβεια, όμοιο με τα δικά μου, αιωρούταν πάνω από το κεφάλι μου χτυπώντας πολύ γρήγορα τις σόλες του σαν το πουλί κολίμπρι κάνοντας κοφτές κινήσεις, μέχρι που προσγειώθηκε πάνω στο τσουλούφι μου που εξείχε από τη στάθμη του νερού και παρέμεινε εκεί ως την στιγμή που εμφανίστηκε άλλο ένα ζευγάρι, χρώματος μπλε ηλεκτρίκ αυτή τη φορά και πήρε την θέση του πρώτου. Η διαδοχή αυτή συνεχιστικέ με ένα κόκκινο, ένα σιέλ, ένα κίτρινο πουά, τρία συνεχόμενα ροζ -γιατί ήταν πολύ proho χρωματάκι για παπούτσι εκείνη ταυτή την αποχή- και ούτο καθεξής, έως ότου τελειώσουν όλοι οι πιθανοί συνδιασμοί αποχρώσεων της φετινής παραγωγής των All Star και ξεκινήσει εκ νέου η όλη διαδικασία. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα τι γινόταν. Καθένα από αυτά τα γαμηνένα υβριδικά πτηνόσολες την στιγμή που αποδημούσαν από το κεφάλι μου τραβούσαν πολύ απαλά μια τρίχα από το τσουλούφι μου με σκοπό να μου χαλάσου το χτένισμα που για να το φτιάξω χάνω κάθε μέρα την πρώτη ώρα φιλολογικών καταρρίπτοντας συνεχώς το ρεκόρ μου στις αδικαιολόγητες. Τινάχτηκα μες από το σιντριβάνι σε στιλ John Rambo στο sequel της ομώνυμης ταινίας να βγαίνει απ’ το σκατόλακκο με τις βδέλλες σε slow-motion βγάζοντας την γνωστή πολεμική ιαχή αουαουααααουουουου, και τινάχτηκα και άλλη μια φορά και απ’ το δακρύβρεχτο πάτωμα του δωματίου μου σαν μοντάζ κουλτουριάρας ταινίας Κινέζου σκηνοθέτη και Πουερτορικανού σεναριογράφου. Τα μάτια μου ήταν ακόμα υγρά όμως το σώμα του άτυχου Τούντα παρέμενε ακλόνητο...

(η συνέχεια στο επόμενο Bat-επεισόδιο)